جایزه نفر اول: ملاقات خصوصی با امام خمینی.

در مسابقه ای که بین بچه های رزمنده برگزار شده بود نفر اول شد. آنقدر ذوق زده شده بود که از خوشحالی در پوست خودش نمی گنجید. می گفت: دیوار چند بار منو ندیده و زده به من.

این همه جمعیت را یکجا در تشییع جنازه یک نفر ندیده بودم .

سوزش عجیبی تمام بدنم را فرا گرفت و نمی دانم چه مدت است که زیر دوش آب گرمم و دستهایم رمقی نداشت که شیر آب را ببندد.

جوانکی زیبا، چشم آبی با موهایی بور و پوستی سفید و با صدایی نسبتاً زمخت و مقید به نماز اول وقت که تخصصش زدن تانک های عراقی با موشک تاو بود.

می گفت: به بزرگترین آرزوی زندگیم رسیدم دیدن امام خمینی و گذاشتن لبهایم بر روی دستهای چروک خورده اش.

با حرص و ولع از ملاقاتش تعریف می کرد و من هم که شاگرد تنبل کلاس بودم و نمی فهمیدم او چی میگه.

مادر(که اینک کنار او خوش آرمیده) و پدرش چقدر خوشحال بودند که خدا بعد از چندین دختر، یک پسر کاکل زری به آنها داده بود. تک پسر خانه بود.

پدرش روز تشییع جنازه تنها پسرش، هفتاد کیلو شیرینی بین مردم پخش کرد و مرتب می گفت: فدای امام حسین^ع، فدای علی اصغر حسین^ع. و من دیوانه وار با خودم تکرار می کردم حجله عشق ببندید که داماد آمد.

با خودم زمزمه می کنم یادته تو صبحگاه مقر خیبر که قرار بود وصیتنامه شهدا را بخونی، یواشکی وصیتنامه خودت را خوندی. یادته هر چی خواهرت بهت گفت تو بچه درسخونی، پزشکی ایتالیا قبول شدی برو و نرفتی و گفتی اصل بر قبول شدن در  دانشگاه امام حسینه^ع.

چشمهایم را می بندم و به آرامی انگشتانم را بر روی برجستگیهای سنگ قبرش میکشم. سرباز امام حسین^ع شهید بیست و یک ساله شهید سید سعید حسینی.

بلند می شوم و می ایستم و بر خود فاتحه ای می خوانم.

عباس